Kritiek leveren en kanttekeningen plaatsen, daar hebben we weinig moeite mee
Op die manier denken we onszelf te kunnen profileren, laten we zien dat we helemaal bij de les zijn en dat we ons mannetje staan. Dat we de baas zijn en dat we niets voor zoete koek slikken. Dat we onze mensen scherp en actief houden en ze aanzetten tot kwalitatief hoogwaardige prestaties.
Maar is dat wel zo? Gaan ze echt beter presteren door kritiek?
Ontwikkelen we ons juist niet veel sneller en beter met een duwtje in de rug? Met een bruikbare aanwijzing en een bemoedigend woord? En zo nu en dan een compliment als we het verdiend hebben? Presteren we dan niet juist meer?
Het verbaast me steeds opnieuw hoe krampachtig we in zakelijke omgevingen omgaan met complimenten. Alsof het geven van een welgemeend en terecht compliment een nederlaag(je) voor de gever zou zijn. Alsof het onze positie zou ondermijnen.
Complimenten zijn het meest onderschatte beïnvloedingsinstrument
In een aflevering van Master Chef Amerika moet de blinde deelneemster Christine een appeltaart te bakken. Dat heeft ze nog nooit eerder gedaan. Pas 18 minuten voor het einde stopt ze haar taart in de oven. Kijk in het onderstaande filmpje hoe beroeps criticus Gordon Ramsay haar beoordeelt!
Vrijdagmiddagoverpeinzing:
